Kırılgan Eşik Şiiri - Lucifer Mornigstar

Kaç yaşındayım şimdi bilmiyorum.
Zaman sessiz bir hırsız gibi ceplerimi boşaltıyor
çocukluk hayallerimden arta kalan kırıntıları bile bulamıyorum.
Ne çok şeyden vazgeçmişim
farkına bile varmadan.

Bir zamanlar yol diye yürüdüğüm her şey
belki de sadece bir çemberdi.
Aynı sokakları dönüp durdum
aynı hataları farklı yüzlerde sevdim
aynı düşleri başka hayatlara uyarladım.

Bir sabah aniden uyandım
ama aynadaki adam bana yabancıydı.
Gözlerimin altında uykusuz gecelerin gölgeleri
sırtımda yılların ağırlığı vardı.
Zaman ellerimin çizgilerini siliyordu
içimde derinleşen yaralara dokunmuyordu.

İlk gençliğimi nerede unuttum
Belki bir otobüs camında
belki de hiç gönderilmeyen bir mektubun zarfında.
Belki bir kadının saçlarını severken
belki de bir vedanın sessizliğinde…

Dostlar eskidi
cümleler eksildi
bir zamanlar sabahlara kadar konuştuğumuz hayaller
şimdi bir köşeye sinmiş sessizce ölümü bekliyor.
Güldüğümüz şeyler bile değişti
şimdi en çok kahkahalar sahte geliyor.

Zaman acıyı önce keskinleştiriyor
sonra ağırlaştırıyor.
O yüzden belki de
insan yaş aldıkça daha sessiz oluyor.

Şimdi...

Şimdi yeni bir sayfa açmalıyım diyorlar.
Ama eski kelimeler hâlâ mürekkep gibi bulaşıyor ellerime.
Başlangıçlar sonları gömmekle mi olur
Yoksa her yeni adım geçmişin yankısını mı taşır...

Bir pencere açıyorum
soğuk rüzgâr yüzüme çarpıyor.
İçime çektiğim hava
ilk kez nefes almak gibi.
Kendimi ilk defa bir yolun başında değil
bir eşikte hissediyorum.

Belki de sonlara doğru
yeni bir başlangıç saklıdır.
Belki de bunca kaybediş
insanı sonunda tamamlar.

Ve belki de
ilk kez
korkmadan yürümeye başlayabilirim...