bırak
koltuğunun altından
ayaklarına sürünerek geçen
her yaratık
bırak
kendi içinde çırpınan
her kırılganlık
çıkarak kendi
merdiveninden
bırak
toz tutan her yaprak
kendi dalında
ıslanarak
bırak
yaşasın
bırak
-ne kadar güzel
kırılarak
renklerine ayrılan gökkuşağı
ne güzel
kabukların çatlaması-
Kayıt Tarihi : 3.5.2005 09:40:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kırılmak güzel demek. şimdi düşündüm de sanırım güzel; ışık kırılınca renklerine ayrılır...kabuk
çatlayınca çekirdek filize patlar....
Ama ACI... onu sindirmek... her zaman kolay olmasa bile zor....Belki engin olmak gerek, ermiş olmak , yunus olmak gerek.... akan nehir olmak...gürül gürül çağlayan suyun sesi yarıp geçmeli karanlığı ... beynin suyun sesinden başka ses duymamalı.. kırılganlığın acısını alıp götürürken sen yediveren gül gibi renklere ayrılmalısın... Güneş asırlık eski güneş, ama her doğan gün yeni.....
şiir çok güzeldi, kutlarım.
TÜM YORUMLAR (2)