/Kırılan heykel..../yüreğim/

atelyeden çekiç darbelerinin sesi geliyor
ses yıldızları parlak gecenin bağrında
tok bir seda ile yankılanıyor.
....
Berrak gök,verimli toprak,uçan kuş
yağan kar dost çehreleriyle ona,
diriliş senfonisi sunuyorlardı sanki
fakat kalp atışları yoktu ki o heykelin
belki zahiri bir canlılık çizgisi vardı yüzünde
ama hayat solumuyordu dudakları
.......
........
bakışları canlı değildi ve mermerde başlayıp
mermerde biten bir sanat eseriydi işte!
yinede cansızlığına rağmen bitirildi heykel....
fakat konuşmuyordu
damarlarında kan dolaşmıyordu
karşısına geçip seyretmeli
bir hata vardı sanki yüzünde burnunda düzeltmeli! !
birden ayağı takılır iskemlesine heykeltraşın
sendelerken heykele dokunur
kendisi tek parçadır ama! ya heykel......
düzeltmeye kalkışdıysa da
o darbeler
artık ümitsizliğe çeken bir yokluk armonisiydi

..........................................
......................
kırılan kırılmıştı birkere! ! !