Cebimizde bir el dolaşıyordu, canı ne kadar istiyorsa o kadar alıyordu, o eli kendi elimiz sanıyorduk!
İçimizden birileri o elin bizi bize ait olduğuna inandırmıştı.
Oku diye başlayan din, sorgula diyemiyor, koşulsuz inan diyordu.
Dinsiz diye yaftalanıyordu sorgulayan ve yaşananlara karşı çıkarak bunun din ile ilgisi olmadığını söyleyerek inanmayanlar.
"Alışıyor" insan...
Nasıl varlığa alışıyorsa, darlığa da!
Bilimsel açıklamaları var elbet..
"Bir lokma bir hırka..."
"Vur elini, ekmeğini al, öyle de uysal!"
O kadar aleni ki,
Bazen hayrete düşüyor insan,
"Ben miyim alışan!"
Hele de "susmaya", el pençe.....
Allah korusun... Şerden, Allah'tan korkmayan, kuldan utanmayandan...
Tebrikler Önder Kardeşim..
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta