Kırık Satırlar Şiiri - Zülal Özdemir

Bir sayfa dolusu yazı, silinmiş izlerle,
Her cümlede bir yara, her satırda bir çentik.
Düşen kelimeler yerlerde, toplayamam,
Hepsi birer müsvedde, yaşanmamış hayatlar gibi kırık.

Kalemden dökülenler, yürekten mi gelmişti?
Yoksa bir anlık öfke, bir tutam hüzün müydü sadece?
Satır başlarına sığmayan acılar,
Parantez içine alınmış yarım kalmış hikayeler.

Satır başları, terk edilmiş sokaklar gibi boş,
Her cümlede bir ayrılık, her noktada bir son.
Parantezlere sıkışmış duygular,
Bir virgülle uzatılan umutlar, ama hiç bitmeyen o belirsizlik.

Kağıdın üstündeki lekeler, silmeye çalıştığım hatıralar,
Ama izi hep kalır, ne kadar uğraşsam da geçmez.
Bir cümleyi baştan yazsam, daha az acıtır mı?
Yoksa her yeni satırda, yeniden kanatır mı?

Şimdi önümde boş bir sayfa,
Kalem elimde titriyor, ne yazsam bilmiyorum.
Ama bir şeyleri yazmak gerek,
Çünkü hayat, silinemeyen müsveddelerle dolu bir defter.