Kırık Saatler Zamanı Şiiri - Rüstem Badı ...

Bir duvar saati vurur usulca geceye,
Sessizlik, bir mısra gibi çöker şehre,
Urfa’nın taş sokakları yorgun ve yalnız,
Bir yıldız kayar göğsünde hüznün resmi.

Bir türkü yükselir uzak minarelerden,
Ararız kaybolmuş kelimelerin izini,
Bir sevda döner eski avlularda,
Ne gölgeye sığar ne bir zeytin dalına.

Ey zamanın kırık aynası,
Küf kokan sandıklarda unuttuk çocukluğu,
Bir suyun rüyasıydı belki de gördüğümüz,
Bir çöl akşamında kaybolan izlerimiz.

Gecenin gözüne değdiğinde ışık,
Bir dua gibi yükselir tozlu sokaklardan,
Bir taşın soğuk yüzünde anlatır içini,
Bir aşktan geriye kalan ne varsa saklar.

Rüzgarın uğultusunda eski destanlar,
Bir peygamber nefesi gibi yankılanır,
Gözlerinle kavuşursun kırık hayallere,
Bir yalnızlık kuşu konar suskun omzuna.

Öylece durur eski hanlar,
Bir çay bardağının izinde hayat,
Ne dün var ne yarın bir kapı ardında,
Bir kibrit çakarız umutla buğulu camlara.

Bir köşe başında zaman, bekler yorgun,
Çatlamış duvarlarda kurumuş anılar,
Ne bir hatıraya sığarız ne de bir türküye,
Sözcükler kaybolur dilin ucunda usulca.

Ben ki bu şehrin en sessiz sığınağı,
Bir ağaç gibi kök salmışım sabaha,
Ne bir yıldız yakınım ne de bir uzak deniz,
Bir rüzgar çarpıntısı, bir iç çekiş kadarım.

Ey gecenin alnında solgun ay,
Kime anlatır ki yarım kalmış hikayeler,
Bir mum alevi gibi titrer ellerimde,
Bir umudun, bir sevdanın sıcaklığına dokunur.

Urfa’nın yalnız taşlarında yankı,
Bir türkü tutturur mahzun dudaklar,
Bir sevdanın kıyısında durmuşuz belki de,
Bir kırık saatin döngüsünde kaybolmuşuz.

Kara gömleğinde gece, sarar bizi,
Bir yıldız kayar ansızın, dilekler savrulur,
Bir rüyanın kuytusunda kalmışız sanki,
Bir kelimenin boşluğunda bekleriz sabaha.

Bu şehir, bu taş sokaklar, bu keder,
Hepsi bir zamanın izleriyle dolu,
Bir gün belki buluruz kendimizi yeniden,
Bir sabah, bir gülüş, bir umut kadar yakın.