Kırık Resim Şiiri - Ahmet Ziya Pektaş

Kırmızı bir kitabın ön sözüydü,
Okumaya başladığım o ilk kelimeler.
O ilk kelimelerdi,
İçimdeki boşluğu yavaş yavaş doldurmaya başlayan.
Asıldığım dalların,
Bir bir kırılıp kalışıyla elimde,
Tutunacak dalımın kalmadığı günlerin.
Güllerin açıpta,
Açtığı renkleri görmeyen şu gözlerim.
Düşler kurardım.
Daldığım önsözden, bir türlü çıkamadım.
Çevirdim sayfaları, sayfalar ardısıra.
Ağardı hep saçlarım, dertleri saya saya.
Saptığım patikalar hep birşeyler götürdü,
Baktığım güzellikler hep yalancı göründü.
Doğrular doğru değil,
Yalanlar hep yalandı.
Sandığım pembe düşler, pembe değil siyahtı.
Attığım adımları saymadım hiçbir zaman,
Saydığım yıldızları kaybettim zaman zaman.
Hiç ağlamadım, gülerek geçti ömrüm.
Ağladığım günlerde, güldüğümü sanmışım.
Mutluyum, huzurluyum, gülüyormuş gözlerim.
Gözlerim gülüyormuş, kan ağlıyor yüreğim.
Seslendiğim dağlarda yankı bulmadı sesim,
Elimde tutamadım düştü kırıldı resim.

(Trabzon - 2004)