Kırık Pencere Şiiri - Kimsesiz Şiirler

Hala, bıraktığın yerdeyim be dostum.
Aynı evde, aynı pencereye bakıp bekliyorum.
Yalnız ve karamsar.
Arasıra, parka gidiyorum
oynayan çocukları izlerken, yeniden hayata dönüyorum.
Seviyorum parkları, her yerde masumluğun ayak izleri, saflığın telaşı.
Düşüncelerimde, geçmişin tozu talaşı.
Acı, özlem, karamsarlık, neşe, herşey varda, bir sen yoksun.
O yüzden, hep yarım kalmış bir öyküyüm.
Sana bestelenmiş, notasız bir türküyüm.
Yine, aynı ev aynı pencere.
Manzaram hasret, havam ise, karanlık ve nem.
İçeride, ölüm sessizliği, dışarıda,çocuk sesleri,
Öyle haylaz, öyle neşeli.
Oyundu, onlar için hayat.
Yıllar lazımdı, öğrenmeleri için, acı gerçeği.
Umut, karamsarlık ve yıkım.
İster yaşam de, ister hayata tutunmak.
Ama öyle işte,hayatımız, beyaz bir kağıda,
Alelacele yazılmış bir not gibi,
Velhasıl, ne tu hat,ne ez mırım.
Velhasıl, ne sen geldin, ne ben öldüm.