Kırık Oyuncak Şiiri - Evren Özcan

Babam bir oyuncak almıştı,
Yaşım beş veya altı,
Kırdım onu,
Hayattaki tek pişmanlığım buydu.

Dileğim bir silahtı,
Babam bana uçak almıştı,
İnsanları öldüreceğime,
Uçayım,yükseleyim diye.
Kırdım onu,
Anladım ki kıyamet o an koptu.

Silaha özendim,
Kırdığım sadece oyuncak değil,
Babamın kalbiydi.
Annemin tokadını yedim,
Tokatın beni uyandırması yirmi yaşımı bulmuştu.
Tam on beş sene aranızda suçlu, günahkar, ne derseniz işte,
Dolaştım, yüreksizce.

Babam bana uçak almıştı oysa
Uçabileyim diye,
İnsanlara tepeden bakmamayı uçarak öğreneyim diye.
Şimdi bir suçun pişmanlığı içinde
İnsanların yüzü önümde,bakıyorum tepelerinden.
Kırdım onları,
Anladım ki ben oyuncağı değil, yaşamayı kırdım,
O da beni...