Kırık mevsimler Şiiri - Deniz Sarıkaya

Kırık bir mevsimin,
İçinden geçiyor hayaller.
Kimse farkında değil hasadın.
Hüzün Ölesiye müebbet.
Ve Sıgmıyor umut,
Ucu yanık kartpostallara.
Ki onlar çoktan terketti çağı,
Kederli ellerde,
sureti yok aşkın!
Yalnızlık mührünü,
Yoksunlukla vuruyor arsız.
toplaşıyor hasret,
Taşıyarak nemini maziden.
Dışarda ise,
bitmek nedir bilmez,
Bir sağanak!
Yıkıyor gövdesini özlemin.
Eskiden öpülen boyunlarda,
kokusu yok, annelerin.
Kaldırımlar, höykürmekte acıyı!
Yarası olanlar, duvar diplerinde
kahırlı, mağrur!
Ve dipnot düşmüyor kimse,
hikayesine başkasının.
Bitimsiz arayışta dünya,
Bir süperkahramana tedavül.
Tedavül insan!
Dolayımda arzu!
Üzerine çentik atılmıyor duvar.
Kapı kör,
Pencere sağır,
Oyun bahçeleri tarumar.
Nerde kaldı!
Şen sesleriyle sokakları,
Çınlatan çocuklar.
Koca bir çaresizlik,
İşte ömür!
Ram edilmiş,
Kendi yalanına sürgün.