Kırık Kupa Kenarları.

Hiçbir hüzün böylesi uğramaz insana,
sesinin kulağımı ziyaret etmediği zamanlarda komalık hayaller
yokluyorken içimi, masanın üzerinde öyle duruyor izini taşıyan kırık,
kupa kenarları.
Henüz üşüyorum hala.
İzahsız acılara ikamet ediyorum.
Sanki rengine çökmüş yokluğun gözlerimin, kimseler bilmesin diye
yokluğunu,
bir maske geçiriyorum yüzüme. Ruju dudaklarıma, farı gözlerime.
Sen varken ben hangi sularda boğmuşum kendimi, boğmuşumda nerede
unutmuşum cesedimi.
Düşünüyorum..
Henüz sadede gelemedik seninle.
Yolumuz uzun ölüme.
Senin göze alamadıkların, şimdi kalbimden ikamet ediyor benim.
Evvela şunu bilmeni isterim ki,
Sadece adının geçtiği yerlerde bile saatlerce beklediğimi,
Kokunun benzerini duyduğum insanlarla hep iyi geçindiğimi.
Ve..
Ve hala solumda taşıdığımı içini,
Bilmeni,
İsterim.