sen yokluğun içine düştün
ben yokluğumun
İkiden bir çıktığında biri bulan sendin
oysa ben hep kalansız kalıyordum
.
Belkide baştan belliydi gideceğin
ve ben oyalanıyordum.....
artık Yoksun
yokluğu da öğrettin
sahi ya sen öğretmendin....
genede ben seni sevdim
Sen: bilirsin seni nasıl sevdiğimi
zaten bir sen bilirsin
birde
tunalıda ki muhallebici
ayrılıksa istediğin gene sen büyüksün
git sevgili
zaten
hiç gelmedin ki
avuntuydu
...
ve bende kalan tek şey
kolyen oldu
asılı
boynumda...
22 Aralık 2004 Çarşamba 21:28
Şentepe/ANK
Kayıt Tarihi : 22.12.2004 21:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
2011© “SENİ SENSİZ YAŞAMAK” Adlı Şiir Kitabımda Mevcuttur.
Altın taslarla şerbet sunmak gibidir şair düğününe
Tebrikler
ne güzel şiirdi can
Eğer öyleyse 'tatlı başlamış' ama öyle gitmemiş... Keşke az daha aşağıda Urfalı Kebapçı'da başlasaymış, 'acı yenir' fakat, tatlı devam edebilirmiş...
Sevdaların başına gelenlerden düşmüş şiire... Ya başlarken eksik, ya da biterken fazla geldiğinden 'ilgi, sevgi...' Vermesi en kolay olanıyken o sevgi, nedense 'piyasası bollaşınca' değeri düşer gibi algılanır... Sakınırız iki laf etmeye, 'seni seviyorum' demeye......
O zaman kendi gider, üstünde 'Seni Seviyorum' diyen kolyesi kalır geriye...
Güzel şiir... Kutluyorum Mustafa Bey......
TÜM YORUMLAR (25)