Kırık Kemik Falı Şiiri - Vural Üci

Bir kahinin karabüyüsüydü sanki gözlerin.
Ben girdikçe bedeninin magmasına,
Sen kırık kemiklerle fal açıyordun aramıza
Kuzu gibiydi ruhumuz,
Her şeye eyvallah diyen
Bunu tanrı sağlamamıştı biliyorum.
Bir kaç tercihli ağlayıştan sonra
Usturuklu bir üçlüden sonra
Karar vermiştik buna.
Ben tanrı olmaya cesaret edemiyordum nicedir
Sen havva’yı düşük yapmıştın
Müthiş kan kaybetmiştin adem’den buyana
Bir milat olamayacak sevişmemiz bunu biliyorduk
Bekaretin kanı kalmamıştı ardüşüğünden sonra
Kaval kemiğimizden üflüyorduk tekil notalara
Çoğul sancılarla.
Oysaki acılara dem vurmayacak doğumlar bekliyorduk
Ben hileli yaklaştım,herhalde bunu zeustan kapmıştım
Sen tuttun bilmem ne tanrısıyım dedin mezopotamyanın
Olmadı bu seferde…
Dikişlerimiz sökük
Yaramız aymaz
Yemin ediyorum ki
Artık kimse bizi takmaz.
Onlar yaktığına sevinir sivas’tan bu yana
Biz öldüğümüzle kalırız
“Adalet” ketum, gözleri bağlı
Göremedi tecavüzcüsünü
Yoksa korkudan değil
Soykalık hiç değil
Bilirdi ırza müdahil olmasını,
Namus kavramının savını,kadılar palavrasını…
Sus! dedi büyük ninemiz
Ermenilerden bu yana susuyoruz! !