Kalbimin kırıkları, kelimelerime batıyor; dilim döndüğünce susuyorum artık. Ne zaman konuşmak için çırpınsam; keskin acılarla kan ağlıyor dilim. Kelimeler yarım yamalak çıkıyor iki dudağımın arasından. Kan dudaklarımı götürüyor. Öptüğüm bütün kelimelere ıslak imza atıyorum seni.
Suskunluğumu sessizlik bilip marifet sayıyor insanlar. İçimdeki feryattan bihaber; sessiz çığlıklarıma sağır oluyorlar. Ben ne zaman konuşmak istesem; dil sürçmeli kelimeler, vampirliğimi kanıtlarcasına kan akıtıyor sana. Kana susadığım zamanlarda adını sayıklıyor; sıra sıra sıra geceleri misali bayram yerine dönüyor ağzım, dilim ve kırıklarımın eşsiz dansı kelimelerin sükunetiyle bir şölen hazırlıyorum kendime.
Kaç harfinde kandırdın beni? Kaç harfine kandım,kaç heceni gecelerce tekrarladım biliyor musun? Nerden bileceksin ki? Kaç gece rüyanda görmek için yalvardın Allah’a? Ben senin alın yazım olmanı kaç duama amin diye eklediğimi inan hatırlamıyorum. Hatırımda kalanlar da ardında bıraktığın amin dolu dualarım oluyor.
Hiç pişman oldun mu gittiğine? Hiç özledin mi beni? Özlenecek kadar kaldım mı, uğrunda ölümü göze alan ben? Ben ‘gülüşüne ölürüm’ derken ‘benimle yaşa’ deyişlerin, beni sana bağlayan gözlerin, şimdi özlemimden ölüm dileğim. Sen hissetmezsin ama dün yanına geldim senin. Baş ucuna oturdum. Öyle güzel uyuyordun ki. Alnından öptüm yine usulca. Saçlarını okşadım, yüzünü seyrettim. Bir peri gibi yatıyordun öylece. Seslendim. Duymadın. Uykunu bölmek istemedim. Seni seviyorum bıraktım baş ucuna uyanınca al diye, saçlarına aşk papatyaları taktım. Sonra bir çığlık! Çocuklar gibi yatağımda oturmuş ağlıyorum. Ellerim saçlarını arıyor. Yoksun. Rüyaymış sevdiğim. Oysa her şey o kadar gerçekti ki. Kokun sinmiş ellerime sımsıkı sarılıp kendime gözyaşı döktüm sabaha kadar. Sabahın ilk ışıklarında kendimi teslim ettim uykuya. Gelmedin. Gelemedim…
Senden sonra bu noktaya geldim. Rüyalarıma bile hasretim. Umarım sen hasretlik çekmiyorsundur. Hasretlik zor; iyi bilirim. Çekme sevdiğim. Sen gidişleri iyi becerirsin. Dönmeyişinden anlıyorum yeteneklerini. Keşke gitmek için gösterdiğin kararlılığı, dönmek için gösterseydin. Yarısı bile yeterdi,inan.
Bir elvedaya sığacak kadar acizleşiyor insan işte. El elden vedalaşınca hayat yoluna girmiyor. Hoşça kal dediğinde hoş kalamıyor insan işte. Sen keyfinden de halinden de hoşnutsun. Umarım her zaman olursun. Beni hiç düşünme. Ben her gece kollarımda hayaletinle uyutuyorum seni. Son cümlemi çıkarmıyorum aklımdan. Ve bendeki sana iyi bakıyorum sevgili. Ve bendeki sana iyi bakıyorum…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta