Kırık Kelâm Şiiri - Hasan Tan 2

sakat atların yazgısıyla geçtik bir kaç meridyeni
ve kendi yalnızlığımızın etrafında rötuşlar çizdik
şimdi bileklerimizde paslı hançerlerin valsi
hangi birimizi öldürmeliydik
aradıkça yitirdiğimiz neydi
ve hangi nehrin kıvırımlarında yitirmiştik dilimizi..

hançeresi bulanık çocuklar görmüştüm
ve göğüsleri değirmen taşını andıran kadınlar
esrik Cizre sabahları ve Hasankey'fli sessiz kederler
Tekirdağ'lı çakırkeyf uçurtmalar bir de..
ama hepsi sessiz
ve hepsi kırık bir kelamı kuşanmıştı
bulanıktı günler ve belleğini yitirmişti zamanlar;
yani bütün akşamlar susmuştu
bağlar bahçeler;
semaverleri tandırları ve merdivensiz evleriyle yurdum
kanamalı bir sis gibi örtünmüştü üstüne
umut İstanbul'dan Şırnak'a pusmuştu..

ve şiir ipek bir mendil gibi serilmek isterken
kırmızı bir yaranın kararmış kabuğuna
ah ki vakit mem-u zinin
cılız bir umudu büyütme vaktidir
unutmanın ve affetmenin..
deniz kızlarını ve dağ çocuklarını sevmenin
ve mezar taşlarında kan kurutmuşken efsaneler
kurumuş güllerin yeniden yeşerme vaktidir..

-şimdi horasandan istanbula sabretmenin..

şimdi bütün kuyulardan çekilmelisiniz tebessümle
dağlardan vadilerden ve zulmetten
ağladığı dille gülsün diye kadınlar ve çocuklar
kavuşmalı nehirler denizlerle,
mahzun şairlerin abandığı yaslı bir terkib;
yurdunuzum;
yüreğinizdeki yara gibi açılan bir gül
bir ahidim bütün şehirlerinizde
'ben ki şairim eskil bir havari'
umudun ağzıyla konuşun benimle..

barışa kuşlar kaldırıyorum
içimin bütün koyaklarından
ve umut düşürüyorum heybemden
bu da armağanım olsun size;
hepinize..