Kırık Kalpler Adası Şiiri - Cem Erk

Karanlık bu şehre çok alışık;
Yıldızlar çökse de üstüne bir gölge takip eder anıları.
Her evde ayrı tat,
Her demde bir keder,
Denizde yakın bu şehre yaşamlarda.
Renkler karışmış buselere;
Müziğin büyüsünde gönüller aska yelken açmış;
Sessiz sedasız korkularının bitim noktasında.
Sevda çiçeğe yüz dönmüş
Güneşi olmuş suyu olmuş;
Bu adada her şey yamalı bir sevda olmuş;
Biten yazda, körpecik kalpler yılmış ilk baharların da.
Karanlık bu şehir, hem de çok;

Zamansız aşklar karşılıksız nağmeler çok pişman;
Bu şehirde aydınlık yok.
Yalnızlık, ne zor son aksamın arifesinde,
Yarım kalmış kalpler ağlamaklı bir yürekle sarılır gidenine.
Gözyaşları tutamaz demini en son gecesinde…
Bir ani içine çöker,
Anlatamaz körpe yüreğine;
Sanki zaman orda son her şey boş
Yasam ileri gitmiyor;
Halbuki bu adada ne yazlar ne sevdalar zamansız gelip geçiyor;
Kimsede arkasına donup kaybettiklerine hesap soramıyor;
Çünkü çok karanlık arkası hem de çok
Bu adada her şey boş ve yalan devam ediyor,
Tüm sahteliğinle.