Kırık Kalpler Şiiri - Mehmet İpçioğlu

Kırık bir kalp vardı bir zamanlar
Bir kenara atılmış
Bir hainin elinde paramparça yırtılmış
Tutup kaldırmıştın onu sen, atıldığı o yerden
Üfeldiğin nefesle can bulmuştu yeniden
Olmuştun gökyüzünde onun yılba yıldızı
Silmiştin kalbindeki o eski vefasızı
Öyle derinleşmişti sana olan tutkusu
Kaybetmekti seni de şimdi bütün korkusu
Seni düşünmeden edemiyordu artık
İşinde sen
Gücünde sen
Hayalinde sen
Düşünde sen
Sen sarmıştın benliğini
Sendin hayatındaki değer verdiği varlık

...

Dünyasını sarmışken onun böyle sıkıca
Çektin gittin bir gün uzaklara, usulca.
Kaldı yollarda gözü, bekledi umutsuzca
Fakat ne haber verdin ne de döndün geriye
Korkuyordun ona delice bağlanmaktan
Bu limanda demirleyip, gemileri yakmaktan
...

Nasıl da akıp gitmiş aradan bunca yıllar
Sönmüş artık yılların gem vurduğu arzular
Bitirmiş hevesini akıp giden seneler
Bitiren o hevesi belki de sayılı günler
Şimdi hasta o yaslı kalp çok yakında duracak
Ama içinde taşıdığı, inan hep sen olacak

...

Unutma gitse de sessiz, sedasız
Gitse de uzaklardaki sonsuzluk ülkesine
Ellerini bir kez olsun sımsıkı tutamadan
Kapı eşiklerinde sarılıp kalamadan
Şöyle türküler söyleyerek dolaşamadan sahilde hesapsız, kitapsız.
Hayal et onu hep yakışıklı ve genç
Bazan da ağla hıçkıra hıçkıra hiç utanmadan.
Hayaller kur gelmeyecek olan geleceğinize
Ama sakın kırılma
Bırakıp gitti diye asla ama asla darılma.