Kırık Kalp Şiiri - Şamil Akay

Kalbi kırıktı, kimseyle uzun uzun konuşamazdı. Telefonda biriyle konuşurken hep boşluğa bakardı. Geçmişte yaşadığı güzel anıları özlerdi. İnsanların hayatlarından sessizce çıkardı. Her şeye çabucak alışamazdı. Hayatında hep bir şeyin eksik olduğunu hissederdi. Bu eksikliği tarif edemezdi. İnsanlara güvenemezdi kolay kolay. Herkesi hayatına almazdı. 
Hiçbir zaman yaşayan bir ölü olmak istememişti. Ama şimdi yaşayan ölünün feriştahı olmuştu.. Bakışları, gülüşü değişmişti. İnsanlara karşı çok değişmişti. Eskisi kadar saf değildi mesela. Olan bitenden hep kendini suçlu bulurdu. Geceleri gizli gizli ağlardı ama bunu kimseye belli etmezdi. Mutlu insanlara çok imrendi hayatı boyunca. Çünkü o hiçbir zaman tam olarak mutlu olamadı. Olsa bile bu mutluluk çok kısa sürdü. Fotoğraf albümlerine bakardı ara sıra. Eskiden ne kadar mutluymuş öyle. Şimdi o ışıl ışıl parlayan gözleri sönmüş bir feneri andırmaktan başka bir şey ifade etmiyordu. Hep bir şeyler eksik hayatında.. Hep bir arayış içinde. Birinin onun kalbini tamir etmesini bekliyor.. Hep bekliyor, sabır içinde bekliyor. Bıkmıyor.. Bir gün mutlaka gerçek mutluluğu yaşayabileceğini umut ediyordu.. Çünkü umutları onu hayata bağlayan gizli kalesiydi..