Kırık Kalemim Şiiri - Kadir Albayrak

Yemin edip kilit vurdum dilime
Sustukça karıştı duygu âlemim
Doğmak için bekler üç beş kelime
Ben sustum, susmadın, kırık kalemim

Kefareti var mı, böyle bir and’ın
Akıl ermez, gönül; sen nasıl kandın
Söz verip kendine, sonra tıkandın
Kınına girmedin, kırık kalemim

Kendime yalancı çıkardın beni
Sessizce doldurdun yırtık heybeni
Ortaya koyarak eski rahleni
Lisan-ı hal oldun, kırık kalemim

Gayrı ne yazarsan sensin suçlusu
Sensin her cümlenin sivri uçlusu
Sevda denen zulmün başı taçlısı
Kaldı mı demedin, kırık kalemim

Ne sual edersin kime arzuhal
Ne çalmadık kapı, bakılmadık fal
O melek sandığım, “beşeri maval”
Resmini çizmedin, kırık kalemim

Kırmıştım evvelce senin belini
Tutmadım bir zaman kırık elini
Tükendi zannedip mürekkebini
Bekledim bitmedin, kırık kalemim

Soğuk mermer gibi şimdi yüreğim
Gücüm yok ki sana “yazma” diyeyim
“Zavallı” olandan, olmaz dileğim
Dedim ya, bilmedin, kırık kalemim

Seni infaz etmek pek zordu, pek zor
Yazmadan yaşamak bir ateş bir kor
Pişmanım çok pişman Allah biliyor
Teselli etmedin, kırık kalemim

Yaz ne istersen yaz, kendi kendine
Beni ortak etme muhabbetine
Kırık bir kalemsin, maharetine,
Mahkûm olmam senin, kırık kalemim

Kelam’a elveda dedik bir kere
Ne selam bekleriz, ne “söz” boş yere
Yazarken seninle aşk’ı her yere
Ömrümü bitirdin, kırık kalemim