Kırık kalem Şiiri - Ahmet Hani

Kıştı
ve kar
okulun damının omzuna
yavaşça konuyordu.

Odun sobası yanıyordu
ve yarı yanmış odunun
duman kokusu
sınıfa yayılıyordu.

Çocuklar
al al yanaklarla
elleri kollara saklı
soğuk sıralarda
oturuyorlardı.

Öğretmen gelince
sınıf
bir “hazır ol”la
ayağa kalktı;
kompozisyon saatiydi.

Tahtaya yazdı:
“Bilgi mi daha iyidir, servet mi?”

Bir çocuk
kalemini eline aldı
ve kırılan kalemin sesi
ince bir kemiğin
çatırdaması gibi
sessizliği yardı.

Kimse duymadı
kendinden başka
ve soğuk
düşlerinin iliklerine kadar
işledi.

Sıra Ahmet’e geldiğinde
gözünü masadan kaldırmadı.
Öğretmen dedi:
Oku.

Dedi ki:
Yazmadım.

Öğretmen öfkeyle sordu:
Konuyu anlamadın mı?

Ahmet
yavaşça
başını kaldırmadan
şöyle dedi:

Bilgi
kırılan bir kalemdi.

Ve servet
sahip olmadığım
bir kalemtıraştı.