bir ateş parçası yutmuşum
yanıyorum
ellerim ateşte ayaklarım titriyor
sanki bedenim ikiye bölünmüş
biri en yüksek dağlarda
diğeri yerin yedi kat dibinde
neden sana bu kadar caresiz kalışım
neden git diyemeyişim
sensizken ne kadar mutluyum
herşeyin sorun
neden halen seninleyim
nedir seni bu kadar vazgeçilmez kılan
her geldiğim şehire
aslında gelmek istendiğim için geldim
yanlız bırakmamak için geldim
yarlarımı, aşklarımı
oysa her geldiğim şehirde
yanlız kaldım
bırak beni gideyim
yoruldum aynı sözçüklerle oynamaktan
anlaşılmazlığım bitti... sıradanlaştım
artık hiç bir korkum kalmadı
ben de sokaktaki biri oldum
aynı şarkı artık zevk vermiyor
yıpranan ikimizdik
yıpratanda
acımasızdık
nasılda saldırırdık birbirimize
gözümüz başka hiç bir şeyi görmezdi
tek derdimiz... kendimizdik
Her insanın vardır anlatacakları
korkuları
söyleyemedikleri
bir konuşsalar susmayaçaklardır.
nehir gibidir insan
kendi başına sessiz ve zavallı
Peşimde biri var
beni her yerde takip ediyor
yakaladığı yerde beni dövecek
korkuyorum
sessizce uzaklaşsam kaçsam
ayaklarım kımıldamıyor
bir sessizlik var
hoşuma gitmiyor böyle caresiz kalışım
alışık değilim zamana bırakmaya
koşmalıyım
elimden gelini değil daha fazlasını yapmalıyım
keşkeler avutmaz yetmiyor
sevmediğim mevsimsin kış
ne soğuğundur beni senden uzaklaştıran
ne de lapalapa yağan karın
sevmem işte seni kış
hep hüzünleri çağrıştırısın bana
hiç sende mutluluk görmedimki
yukarıya doğru hızla çıkıyordu
aklını kemiren şüphe
ya yüzleşirse korkularıyla
merdivenler bitmek bilmiyordu
oysa her gün ne çabuk çıkardı
sonunda hep o olurdu
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!