Kırık İskemle Şiiri - Evren Dalgıç

Madem ki bu defteri kapatacaktın;
bensiz sürseydin her yazdığını
ve kalemini oynatırken umut cümlesinde,
beni tek başıma
yalnız bıraksaydın.
Sormasaydın adımı aşkı ararken,
istemeseydin yüreğimi olmaz mıydı?
Bir kurbanlık gibi kesmeseydin bedenimi,
yollarına katmasaydın gözlerimi.

Geceleri karamsar olur buraların,
sensizken; gülmez mevsimler.
Ve her yağmur yağdığında kaldırımlara;
o serseri kedere
gözyaşlarımın zerreleri karışır.
Ve şaşırır damlalar düşerken yanağıma.

Üşürken yanımda olmalıydın,
ısıtmalıydın yüreğimi bir bakışınla.
Madem ki ayrılığı saracaktın birgün,
seni böyle sevmeme karşı çıkacaktın.
Gülmüyecektin yüzüme,
her bakışında binbir şimşek
ve masmavi gökyüzüne kara bulut olacaktın.
Nasıl kıydın yüreğime..
Nasıl dayanır dedin bilmem ki bedenime.
Bu şiirlerin yüreğimin sancısını
boşuna mı taşırdığını sanırsın sence.

Madem ki topluyacaktın pılını pırtını
ve hüzünle çıkacaktın o yolculuğa,
ve beni bırakıp;
yavrusunu yitirmiş bir ceylan gibi
yüreği yanık bırakacaktın.
Neden yattın o utanmaz gecelerde göğsüme.
Niye unuttun yollara köle olacağını.
Ve umut denen o kırık iskemleye,
neden buyur ettin o koca hayali.
Yıkıldığında duyacaktın o koca gövdeyi,
'O yok oldu' dediklerinde;
madem üzülecektin
neden tutsaklaştın ellere
söyle niye?

Aslında geçti bunlar,
bitti aslında o yolculuk.
Benim ki sadece sitem,
ele avuca alınmaz bir taşkınlık.
Kendi kendine bir konuşma
ve hesaplaşmasıdır maziyle bugünümün.
Dilim acı söyler,
gerçekleri anlatır yaşanılan.
Bu bir yakarıştır,
bu ağlayışıdır özümün.
Son nefesinde olan bir cesedin,
açık gitmesidir gözünün.

(Ankara 2002)