Hayat, boş bir çerçeve gibi önümde,
Duvara asılı; ama resim yok, yalnızca toz.
Her gün, aynı sahne; bir kez daha,
Kendimi kaybettiğim bu şehirde, bir kalp atışı bile yorgun.
Sokaklar, karanlık bir labirent,
Her adımda daha da derinleşen bir boşluk,
Sen benim sarhoşluğumsun
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
Devamını Oku
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta