Kırık Hayaller Durağı Şiiri - Nur Sabah

Vakit akrebin yelkovanı kovaladığı gecenin biri, üçü, beşi..
Aklımdan bir çok kez geçmişti gitmek.
Üç kez yemin ettim ve beş karış yol alamadım.
Döndüm kendi içime, hani en uzun yoldur ya insanın içi, öyle.

Dayadım sırtımı kendime, insan sırtını kendine dayadı mı yıkılmazmış, öyle demişlerdi.
Geç oldu ama öğrendim tabii, ne sandınız..!
Neyse, kapattım gözlerimi..
Önce çocukluğuma doğru yürüdüm.
Oturdum kaldırım kenarına, uzaktan izledim.
Gözümün önünde cılız bedeniyle yere düştü, yaralandı dizi.
Gidip öpemedim ama o hiç çaktırmadan kalktı, canı acımasına rağmen devam etti.
Oyuna değil haa, kardeşini dövmüşler, hesap sormaya..
Aferin çocuk aferin ..
Seslendim; büyümek için acele etme, canın çok yanacak, en büyük yarayı büyüyünce alacaksın, duymadı yine beni, olsun.

Yürümeye devam edecektim ki, dinlememiş beni,  acele etmiş büyümek için ya da kim bilir büyümek zorunda bırakmışlar.
Koştum, koşmak zorunda kaldım yetişmek için.
Sahi, hep böyleydi ki dalgınlığıma  gelmiş belliki, unutmuşum.

Bir gençliğime  bakayım dedim, nerde ne hata yaptım, ne zaman kime kırıldım..?
Bir ağacın gölgesine geçtim  oturdum, başladım izlemeye..
Ne tarafa baksam karşımda koca bir hayal kırıklığı..
Tutmak istedim elimden, alıp karşıma bir sürü hayat dersi vermek istedim, olmadı.
Seslendim;
" Demedim mi sana kimseye güvenme diye" duymadı,  güvenecekti yine insanlara, olsun.
......
Ani bir irkilmeyle uyandım, kendime geldim.
Yol yormuş beni, e yanıma yoldaş almadan gitmişim,  yorar tabi..
Sevgili çocukluğum, gençliğim..
Hayallerinizin kırıldığı yerden öpeyim.
Biçare kederimiz,  binpare gönlümde vaveyla
Sallayın şimdi gül beşikleri..!
Dökülsün  yaprakları  yeryüzüne.
Acımasın hiçbir çocuğun dizi..
Tuğlaları kendi elleriyle alınıp uzun duvarlar örülmesin ruhlara.
Anlaşılsın, anlaşılsın, anlaşılsın yürekler..