Kırık Harita Şiiri - Hüseyin Çimen By Levo

Bir zamanlar önüme bakmadan yürürdüm,
Sandım ki attığım her adım beni kurtarır.
Meğer her taşın altına kendi ellerimle tuzak koymuşum,
Dönüp baktığımda gördüğüm sadece enkaz ve duman…

Sevdiklerim vardı, gülüşleriyle nefes alan,
Ama ben… Ben onların kalbine karanlık saldım.
Ne zaman dokunsam incittim,
Ne zaman konuşsam yaraladım.
Gözlerime bakmamayı öğrettim onlara.

Sonra günler geçti, yüzler uzaklaştı.
İsimler unuttu beni, eller dokunmaz oldu.
Ben de sustum…
Bir köşede oturdum, kendi sesimi bile duymadım.
Yalnızlıkla dost olduk, ama o bile benden korktu.

Geri dönemezdim…
Çünkü dönsem yüzüme çarpacak binlerce bakış vardı.
Önüme bakamazdım…
Çünkü önümde, bana bakacak kadar cesur bir ben kalmamıştı.
İki arada kaldım; ne gidebildim ne kalabildim.

Cesaretim kırıldı zamanla, bazen de kırıldım…
Hatta bazen, insan dediğin şeyin içinde kaç defa kırılabileceğini öğrendim.
Zaman geçti, acılar bile rengini kaybetti,
Ama ben hâlâ aynı gri sokakta yürüyorum.

Haritam yoktu, pusulam sustu,
Rüzgâr bana arkamdan vurdu, deniz üstüme kapandı.
Bir kıyı düşlerdim geceleri…
Ama küreklerim çoktan kırılmış,
Beni taşıyacak tek şey umudumdu, o da çoktan yorgun düştü.

Bazen diyorum ki…
Belki kader bir gün merhamet eder,
Bana yeni bir yol gösterir, kırık köprülerimi onarır.
Ama o gün gelene kadar…
Ben, bu sessiz adamı…
Kendi içimde, her gün, biraz daha yakmaya devam edeceğim.
Kendimi affedemem ki, başkası affetsin…
Kendimi affedemem ki, başkası affetsin…

MONOLG ŞİİR BY LEVO