Kırık Gönlümüzde Asil Bayramlar

Asırlar geçmiş üzerinden sanki unutuldu kutsal coşkular
Düğün dernek şamata, hüsranı yansıtıyor artık ekranlar
Süslesek meydanları, tükense stoklardaki tüm balonlar
Eskisi gibi kahramanlık türkülerimizi çalsa ah radyolar!

Hüznümüz uğultulu bir yangın, üşür olduk Ağustoslarda
Unuttuk biz birbirimizi, kimse tanınmıyor kalabalıklarda
Sığındık betondan odalara, kibrit çakıyoruz karanlığımıza
Güneşi de görmez olduk, kuruttuk bataklıkları enkazlarla

Usumda tiz çember sesi, başlar sağda geçiyoruz rap rap
Yıktık yüce dağları, üşüdük yalnızlıkla, suçumuz ne Ya rab!
Sevgisiz bireyler olduk topyekûn, titrek tenimizde hicap
Sığınağımız oldu yalnızlık, sesli düşünmek hemşerim yasak

Üşür oldu düşlerimiz, parmak uçlarımızda mor reklamlar
Kemikten ayrılmadan et, kokuştu ceplerimizde yalanlar
Kahkahaya durdu ölülerimiz, nafakasız kalakaldı yoksullar
Bulutları da boyarız bu gidişle, krediyle yaşıyor tutsaklar

Kalksa Mehmet’im çukurundan, öğrense neden öldüğünü
Çıksa Ata’mın huzuruna, dese yıkanmadan gömüldüğünü
‘Ben şehit oğluyum, söyle vatanımın neden sömürüldüğünü’!
Hangi yalan örter bu gerçeği, ‘çal kemancı sol fa mi fa sol’ü’.