Kırık Düşler Şiiri - Halis Babat

bir gün bir köşede,
yırtık pırtık elbiseler içinde
yıkılan bir adam görürsen
uzaktan bakma öyle
yanına yaklaş,
saçlarını okşa,
tabi yılların matemine yenilip,
kalmışsa eğer.

uzamış sakalları arasında,
okyanusu andıran gözlerine iyi bak,
belki tanıdık bir bakış görürsün.
hani o bakışlarda,
hedefleri olan,
gelecekte başarıdan başarıya koşan
bir çift göz vardı ya,
hani seninle olacaktı,
senin iki çocuk düşüne,
dört çocuk inadıyla karşılık vermişti
ve sende modern çağın gerekleriyle,
cevap vermiştin, vucudum demiştin,
çocuklarımın istikbali demiştin,
o gözlerse çocuk sevgisi demişti.
işte bu yıkılmışlıklar içinde olan o gözler,
bu gözler.

hatırlar mısın üniversite yıllarındaki düşlerimizi?
sen film yıldızı olacaktın,
bense dünya çapında bir yazar
meğerse ertelemişiz hep elemlerimizi,
yaşamak için, gülümsemişiz azar azar.

senden sonra pazarlara çıktım,
bilgimi satmaya,
kimse değer biçmedi.
iş kuyruklarına girdim,
saatlere aldırmaksızın,
kimse beni seçmedi.
bir ara sarı bir taksim oldu,
hani işler de yolunda gidiyordu,
binen hırsızlara gücüm yetseydi.

sonra her şeyi bıraktım,
çekildim bir köşeye,
ölümü bekledim,
ölüydüm zaten her saniye.
bak biri seni çağırıyor,
bu pezevenklere benzeyen adam da kim,
neden o lüks arabayı gösteriyor,
yoksa sende mi?
off Allahım...!
görüyorum ki sende sapmışsın düşlerinden
film artistliğini bırakıp,
olmuşsun bir fahişe.
nefesim daralıyor,
vucudum soğuyor,
sanki biri derimi yüzüyor
ölüyorum, şimdi öldüm işte...!