Kırık düşler. 01:.33 03.11.2024

Kırık Düşler

Bir sabah daha, güneş karanlıkta kaybolmuş,
Umutsuz gözlerimde geçmişin gölgesi sarkar.
Düşlerim yorgun, umutlarım dar,
Kendi içimde kaybolmuş bir savaş var.

Bir yudum sevgi, bir damla gözyaşı,
Düğümler çözüldü, ellerim boş.
Kırık dökük hayaller düşlerde iz bırakır,
Gördüğüm her dal kırılmakta,
Dayanacak güç kalmamış avuçlarımda.

Sözde dostlar, akıllı diye sığındığım yüzler,
Hepsi birer birer delilikten izler.
“İnanma” desem, yüreğim dinlemez,
Kandıran cümlelere koşar, sever, affetmez.

Bir haykırış içimde sessiz yankılanır,
Bu sessizlik derin, yutkunmuş acılar.
Nefes almak ne zor, sanki dünya dar,
Ciğerlerimde suskun, ıssız bir bahar.

Bir avuç boşluk, kalbimde çınlar,
Suçlu ben miyim, yoksa dünya mı soğuk?
Güvenmekten çürüdü aklım, kalmadı sabır,
Hala insanlardan bir sıcaklık, bir ışık arar.

Birisi ölmemeyi mi buldu, neyin telaşı?
Sonsuzmuş gibi yaşıyor herkes, bu nasıl bir yanılsama?
Bir gemi gibi rüzgara karşı direndim,
Dalgalarla dans ettim, kayalara sürüklendim.

Yoruldum beklemekten, giden dönmez ki,
Sonsuza açılan kapılarda kaybolur, silinir izi.
Yine de sorarım, içimde bir sızı,
Sahi, dönmez mi hiç o eski yıldızlı geceyi?

Kendimi bulmak istedim, kaybolmuş halimi,
Bir ışık aradım, karanlık içindeki cesur eli.