Çok olmuş yazmayalı çığlık çığlığa satırları, hayal kırıklığı kokan cümleleri… Oturdum şimdi yazıyorum işte, yazıyorum da kim bilir kime, neye, nasıl bir el uzatma? Kalemimin kaderi hep bu olsa gerek ucu kırık satırları yazmakla görevlendiriyorum onu… Bir gün o da isyan edecek ya neyse.
Aklıma geliyorsun yine bir fincan kahve kokusuyla, öyle ya çok severdin kahveyi… Severdin de kalbinin karalığının sebebi bu olmalı galiba, içtikçe kaplamış bütün kalbini baksana tek bir beyaz nokta bile bırakmamış. Bunları duysan bilirim yine umursamazsın, “cıkk” der geçersin o vurdumduymaz edanla. Nasıl olsa bu kız yine bişey demez susar değil mi? ?
Evet, yine susardım, bir kere de duysaydın keşke suskunluğumun içindeki çığlıkları… Bakma sustuğuma annesinin nazlı kızı derler bana.. Nazlıyım da, hem de tutamazsın bir ağlarsam. Ama… Kime anlatıyorum ki bunları ben?
Hiççç… Hiçliklerin koynunda saklıyorum sevmelerimi artık, yine vefasız/ alacakaranlık bir gönüle düşmesin diye. Çöktüğüm dizlerimin üzerinde yaralar oluşmuş, diz kapaklarım intihar etmiş. Sen mi verdin bu infaz kararını, yorulmadın mı yoklukları avuçlarıma bırakmaktan… Kanıyor tırnaklarım sevdana tırmanmaktan, yırtılmadı mı yüreğin tırnaklarıma dolanmaktan…
İki gözüm pınar oldu gel gayrı.
Elim değse akan sular tutuşur
İçim dışım yanar oldu gel gayrı.
Ayların sırtında yıllar taşındı,
