Kırık düş mevsimi Şiiri - Ebrar Doğan

KIRIK DÜŞ MEVSİMİ

Manolyalar açtı mı sahiden?
Topraklarını binbir emekle sürdüğüm umutlarımın tarlasında
Yahut bahar karşılar mı beni tekrardan eski bir dost gibi?
Zira ben
Sığıntı bir tomurcuk gibi yaşıyorum baharın ıslak dallarında
Filizlenmiş tüm çiçeklerimi
köklerinden söküp çekiyorlar.
Fani hayatımın neşeli yansıması, beklentilerimin seline kapılıyor.
Göçebe bir hayatı temsilen
Sürüklenen bir yaprak gibiyim kalpten kalbe süregelen
Kimsesiz bir yaşamın kucak açan pençesindeyim.
Güz koşar adım bahara dönüşürken
ve yıllar bir çöp gibi ezerken eski yaşımı
dallarında konaklayan sabırsız bir kelebek kozasıyım
ruhumun özenle sarıp sarmaladığı
kırık düşlerden ördüğüm bir koza
kıvrım kıvrım kafamda düşünceler ve
dipdiri ölümün sakinliğiyle yaşamın tutkulu rüzgarları birbirine karışıyor gönlümün ayazında.

Tekerleme gibi ezberlediğim hayatın her bir hecesi boğazımda bir çakıl taşı.
Zira hayatın hiçbir kaldırım taşını taşımıyorum artık omuzlarımda
Suskunluğun yarattığı boşlukta süzülüyorum
Kendime emanet kalmış bir mevsimden ibaretim.
Baharın yalancı kollarında uykuya dalıyorum.

Ebrar Doğan