Kırık Dökük Özledim Şiiri - Roj Yiğit

kıyısından alınıp bir mehtaba muhtaç kılınan ben
bir polen açmasıydı seni özlemek
ve vahşi bir arı sokmasıydı yanına sokulamamak

bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi

kaç direniş sloganları atılmış ise
kaç dipçik yüreğimi oymuş ise
yitirilen felçli hücreler kadar aklımdasın

bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi

gücünü yitirmiş bir direniş
manasını kaybetmiş bir devrim
hiç susmayan yoldaş

bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi

kararlı ve inancın esiri
Cizre’nin mavzeriydi iki iri gözleri
saçları sürgünlüğümün Fırat’ı

bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi

sonra zifiri karanlık çöküyordu üstümüze
tanımıyordu hiçbir beden diğerini
ölüm fermanı giydirilmiş masumluğumuza

bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi

elma kokusu geliyor burnuma Halepçe’den
yüreğime ateşin oğulları düşüyor
umudumun penceresinden bakıyorum

bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi

evimdeki aynada bıraktım gölgemi
sesimi serçelere emanet verdim
şimdi kendime yabancı, kendime komşu

bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi

yedi adımda biten bir hücrede
adımlarım bana çarpıyor, birde duvara
ucu kırık yüreğim sonu gelmeyen duvarda çizik

bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi

bir kendini güldürememiş palyaçoyu
bir kendine yaslanamamış anneyi
bir ben kendimi vururum da içimde sen ölürsün

bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi

sılam diyorum sanki iflas etmiş özgürlük
memleketimin ölü kuşları düşüyor avucuma
gökyüzünde volta atılmazmış

bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi

ey yüreğimdeki yaralar şimdi hem kendini küstür
hem de kendini avut kimseye muhtaç olmadan
özlediğim sen militan yüreğinden öp

bir seni özlüyorum, bir de seni özlemeyi