Kırık dökük kış güneşi Şiiri - Murat Ülkü

Bilmiyorum bende, ben nasıl yaşıyorum
Rabbim Onu aldığın gün benide al diyerek
Öldürdüm ben beni, ben sende bir benim
Kırık dökük umutlar mı, ben mi bilmiyorum...
Ben çocukken, sevdasına deli adamlar vardı
Bir de türkü olmuş, eskimeyen şiirler
Ve çeşme başında su sırası bekleyen
Umutları tükenmiş, hayalleri yıkılmış kadınlar
Tenleri gün kavruğu, elleri nasırlı
Gülüşleri güzel, ceylan gözlü, ahu bakışlı
Yanakları utancından kızarmış kadınlar...
Yakarken titreten aşklar vardı, kış güneşi misali
Bir de mektupları getirip götüren çocuklar vardı
İki ters bir düz aşk dokuyan mekik timsali

Benim de düşlerim vardı, gercekleşmesi hep sonraya kalan
Yürekten yakarışlar ve bir de ciğerden beddualar
Ve istenmiş ama hiç yaşanmamış
Yıpranmış eskimiş ama akıldan çıkmamış anılar
Birde sevdiğimin ölduğü gün ölen
Ruhumun terkettiği buz gibi bedenim vardı

Sevmek mi sevdiğini kaybetmek mi daha büyük acı
Güldüğüme bakmayın, içimde artıyor sancı
Sen ben ölsem de yine yaşardın
Ama ben sen olmadan nefes bile alamıyorum
Seni özlemekten kendime geç kalıyorum
Aklımdan kalbimden ne yapsam silemiyorum
Çaresizliğin karanlığında yavaş yavaş yok oluyorum
Sensizliğin hüznüne aymaz gülüşlerle direniyorum
Zoraki atan yüreğim sevdamın mezarlığı
Dur desem de inmek istesem de durmuyor
Beni duymuyor dünya, hiç dinlemiyor yine dönüyor...

Her gece seni benden tırnaklarımla kazıyorum
Seninle bende sessizce can çekisiyorum
Ne yapsam ne etsem sen beni sevemedin
Bense bir türlü sensizliği sevemedim yar
Bir tek sevda ya dair şiirler beni anladılar
Sen derin uykudayken ben uyuyamıyorum
Yaşamak denirse işte ben böyle yaşaıyorum
Dilimde aşka dair şiirler, dudağım da hiç bitmeyen sigara,
Her anım sen, her dakkam özlem, gözyaşı ve hüzün
İşte böyle intihara meyilli geçiyor ömrüm

Ruhumun en derin yerinde, İnceden inceye sızlayan sen...
Çalıların dikenlerin ortasında, gonca bir gül gibi filizlenen
Benimsin benden uzak,, sesimsin bana sessiz
Ve unutulamayacak kadar çok güzelsin
Geldin beni benden aldın
Sonra da habersizce aldığın yere bırakıp gittin
Beni bir başıma koydun dünya denen yalanla
Ne yapar nasıl eder diye bile düşunmeden
Hadi beni geçtim de, bilmem ki sevdamı nasıl terkettin
Kırık dökük bir ben bıraktın senden geriye
Ben nasıl dayanayım, ayrılık denen acıya
Altında ezildiğım ağır bir yüksün yüreğim de
Virane kırık dökük bir ben var senden geriye kalan
Sevenler yaşarken de ölüyormuş öğrendim
Sen yaşattın, ben bire bir yaşayarak anladım..

Şefkate merhamete, güzel sevilmeye
Yani sana öyle çok ihtiyacım var ki
Senden gayrı hiç kimseyi istemem
Ya sen , ya senden arda kalan ben,
Ya da kahkahalarımın arkasına sakladığım yalnızlığım
Öyle yada böyle kaçınılmaz sona doğru yürüyorum
Ne kalırsa artık geriye benden, alıp sana geliyorum...