Kırık Dökügüm Şiiri - Nesibe Buyrukçu

Bu gece yine kırık döküğüm neden,
Ya kendimi yoklmuşluğumdan,
Yada,hani derler ya,yalnızlıktan,
Yada bu garip sessizlikten,

Anlamsız hüzün kokusu var havada,
Ellerim titriyor nedense,tutamıyor kalemi,
Kalemimde sanki gözyaşımı var ne,
Yoksa ak sayfalarmı ıslak,

Kahve fincanım kırıldı ellerimde,
Sigaramın dumanı bile halka halka,
Oysa ne uğraşırdım bunlara,
Etrafta tek ses yok herkes nerede?

Oysa ne özlem duyardım bu anlara,
Kış yaz demeden nereye gitsem
Peşimsıra gelen Çalı Kuşum,susmuş yok penceremde!
Saksımdaki (Garip Çilem) çiçeğimin boynu bükülmüş,

Havada yağmur yok ben dışarıda değilim,
Ohalde neden yüzüm ıslak?
Ben ben ağlıyormuyum neden?
Canhırşıyla birimi ağlıyor kim?
Yoksa yetim yüreğimin sesimi derinden gelen!

Of of neden? Tüm bunlar anlamsız,
Huzuru bulmuş rahata erdim derken,
Ne uykusuz geçecek gecem,
Ne ağlayacak kimse için gözlerim,

Acılarla kıvranmayacak artık yetim yüreğim,
Gözbebeklerimde saklanmayacaktı hayallerim,
Vuslata açılan gemimi bırakmıştım ya,
Alabora olmuştu ya,fırtınalı denizde,

Sessizce kabullenmiştim ya,aldatılmayı,
Verilen sözlerine,içilen andlararına,
Yalan oluşuna,unutuluşuna,inanmıştık ya,
Neden şimdi bu gariplikler,

Bu anlamsız derin acılarım,
Hak ediyormu sence ey kalbim,
Hak etseydi vermezmiydim,bin canım olsa kurban,
SUS SUS artık ey yetim yüreğim!
Zaten yeterince kırık döküğüm ben.................!