Kırık Döküğüm Şiiri - Muzaffer Köndel

Boş bir sandal gibi, kırık döküğüm,
Kimseye diyecek sözüm kalmadı.
Bütün duygularım şimdi kördüğüm,
Ömrüme dolandın, çözüm kalmadı..

Elini elimle hiç tutmadım ki,
Gözümdeki yaşı kurutmadım ki,
O yâri koynumda uyutmadım ki,
Savruldum rüzgârda, tozum kalmadı.

Öyle bilmece ki, saplandım kaldım,
Bilmem nasıl, kimin âhını aldım,
Kaç kere o yâre haberim saldım,
Silindim gönülden, izim kalmadı.

Seni güllere denk, bir eş tutardım,
Gecenin rengini, güne katardım,
İsteseydin inan, canım satardım,
Ne aşkta, ne meşkte bezim kalmadı.

Bu aşk masalında mecnundu adım,
Vaktim gelip geçti, doldu miadım,
Yolumu yitirdim, kırık kanadım,
Ne yazım, ne bahar; güzüm kalmadı.

Dağlar arsından geçiyor yolum,
Sana uzanmadan kırıldı kolum,
Sürünür yerlerde çiçeğim, dalım,
Semâya bakacak yüzüm kalmadı.