Kırık Dalım Şiiri - Nihat Albayrak

Demlenmişiz okulunda Tarih’in,
Acısı gitmiş ham meyvanın,
Önyargısız ve çıkarsız sevdik insanı biz,
Umut topluyor çocuklar;
Gün aydınlığında,
Işıl ışıl gözleri.

Almışız erdemlerini Törenin,
Yangın yeri olsa da siperlerimiz,
Emaneti yerine teslim ederiz.
Ayrılık yoktur törede,
Bu ocak bizim,
Bu memleket bizim.

İçmişiz suyunu vatan toprağının,
Dumanı bir bir sönüyor ocaklarımın,
Muradı var sen de,
Teri soğumamış Mehmet’imin.
Kanı var sende,
Kefensiz yatan şehidimin.

Almışız sıcaklığını Ana kucağının,
Kınalı kuzum nidasıdır kulaklarımdaki,
Islak gözlerle anarım seni hep,
Akşamın gölgesi düşmüş kışlalara,
Dönüş yolunda göçmen kuşların.

Kurgusunda mı yanıldık vatanın,
Arapsaçı düşünceler,
Dokunmayın kabuğuma yaralarımın..!
Bir bir yok oluyor,
Kutsal değerlerimiz,
Çıplak kaldım ortasında Anadolu'nun.

Yanmışız ateşinde sevdanın,
Bilirim; Gök gürültüsünü,
Şimşeğini,
Fırtınasını.
Bilirim; yüreğin içindeki
Acısını hasretin.
Bakmaz ardına giden Kınalı kuzular,
Çığ düştü Otağıma,
Kırık Dallarım.

Erenler / 21 Haziran 2012