Kırık Bir Kalbin Sesi Şiiri - Osman Öğütlü

“Kırık Bir Kalbin Sesi”

Sustum…
Çünkü kelimeler artık yaralıyor beni,
Her söylediğimde biraz daha eksiliyorum.
Sesim bile bana yabancı,
Aynaya bakınca gözlerimden tanımadığım biri çıkıyor.

Bir zamanlar güvenle yaslandığım omuzlar,
Şimdi yabancı bir dağ kadar uzak.
Bir zamanlar gözlerime ışık olan bakışlar,
Şimdi en derin karanlığın sebebi.

Kırıldım…
Cam gibi değil,
Düştüğüm yerden toplanamayacak kadar.
Her parçam bir köşede kanıyor,
Kimse fark etmiyor.

İçimde hâlâ bir sızı,
Hâlâ bir “neden” sorusu asılı kalmış göğsümde.
Ve ben, cevabını bilmediğim sorularla
Her gece biraz daha yalnızlığa sarılıyorum.

Gözyaşlarım sustu artık,
Çünkü ağlamak da yetmiyor.
Bir yara var içimde,
Dokundukça değil, hatırladıkça kanıyor.

Yollar uzun, geceler suskun,
Kalbimse paramparça bir şarkı gibi.
Her hecesi acı, her notası hüsran,
Dinleyen olmaz ama ben söylemeye devam ederim.

Kırgınlığım göğsüme zincir gibi dolandı,
Ne adım atabiliyorum ne nefes alabiliyorum.
Ve en çok da, güvendiğim ellerin
Beni itmesine yanıyorum.

Ama bil ki;
Kırılan bir kalp de şiire dönüşür,
Acı da kelimelere can verir.
Benim şiirim, işte tam buradan doğuyor.

Eğer bir gün biri okursa bu satırları,
Bil ki bu sözler kanla yazıldı,
Kırgınlığın en sessiz çığlığından…

Ve belki de bir gün,
Bu yaralı kalp yeniden güler mi bilmem…
Ama ben yine de yazmaya devam edeceğim,
Çünkü acının da bir dili, şiirin de bir bedeli var.

Ozzy07 - Siyah_Kalem