Kırık bir gönül yaprağı titreyerek öper

/göğsünü aç şimdi şair aşk öpsün ıslanmış gözlerini/

emanet bir kalbin dudaklarını kurutup içimizde
nehirler boyu sözcükler doğurduk dilimizin ucuna
oysa ne güzel bir cennet olurdu hayat
gönül dilini yaşatabilseydik iç dünyamızda

güneşte kavrulan harflerin üstüne
buzdan inşa edilmiş bakışlar düştük
dalgaları püskürtüp gözlerimizde yükselen hasretlerin sesinde
unuttuk mavi denizlerin kararacağını gün akşama dönünce
revnâk bahçesinde yitirdik yedi renkli umutlarımızı
zamanı fırtınalı bir kalbin dehşetine oturtup
taş kesmiş şehirlerde toprak kokan kıbleler aradık
bulmak için kaybettiğimiz Mevla’yı
yüzü yıkanmamış Leylalarda aradık
vefayı terk edip kıldan ince öfkeye düştük
keskin kılıçların üstünde yürüyüp
yarım çıplak aşklar(d)a üşüdük

kış oturdu göz uçlarımıza
zemheri renkli seneler boyu
kirpiklerimizle kar süpürdük

alnımıza düştü tarihten eski bir mevsim
eridi tenimizde kış gün(eş)leri

bir aşk az evvel küstü hayata
yara aldı bir şair sırtının tam ortasından

kalemine doluyor kanı
parmağında vav sancısı

hekim istemez bu hal
bilir o
derman üç harfte saklı

a
ş
k y/arası bir Melâl molası

iyileştirmek lazım
yeni doğan tüm şiirleri

yattığın toprak yaralarını incitmesin Bülent Parlak .

my