Gözlerin uzakta,
paramparça bir kalbin camında çırpınıyor...
Ben hâlâ o eski sokaktayım;
aynı çatlaklardan sızan yağmura
başımı yaslamışım.
Adı sen olan karalamalar yazdım duvarlara,
yağmur indi, harfler döküldü içime.
Ve sen,
sessizce kanadın içime doğru,
çocukluğumun rüyasını yırtar gibi...
Ellerin yok artık,
ama ben her gece ceplerimi karıştırıyorum;
unutulmuş bir sıcaklık,
anıları yakacak bir kibrit arıyorum.
Aşk dediğin şey,
bu kırık aynada
kendine baka baka deliren bir kadındı;
cam parçalarıyla saçlarını tarayan,
acıya alışmamış bir başka yalnızlık…
Bu sevgi değil…
Bu, cam yutmak,
içine doğru kanamak sanki.
Adımlarım bile utanıyor benden;
kalbim hep sana çarpıyor.
İçimde boş odalar var,
duvarları senin adınla çürümüş,
ve sesim hâlâ orada,
sen diye bağırıyor.
Akşam, kan lekesi gibi yayılıyor duvarlara.
Zamanın boğazına kaçmış bir harf gibiyim.
Sana anlatamadığım duygular,
yıkanmadan asılı kalıyor içimde;
bazıları kırışık,
bazıları sabun kokulu.
Geceyi boğazıma düğümleyip uyuyorum.
Ellerini unuttum belki,
ama dokunuşun hâlâ elbiselerimde asılı.
Giyince titriyorum;
çünkü seninle yaşanmış zamanlar
kumaşlarda bile yaşlanmıyor.
Taşıyorum içimde maziyi;
sessiz ama ağır.
Her adımda kemiklerime batıyor ismin.
Ve en çok,
suskunluk saatinde duyuluyor varlığın.
Bazı cümleleri gözyaşı boğuyor,
su geçirmez defterlere yazıyorum seni.
Yorgan altı sıcaklığı bile yetmiyor artık.
Soğuk, derimin altına kadar sızıyor;
yıldızlar bile üşüyor gökyüzünde.
Ve ben;
yıldız kaymasından dilek tutacak kadar
çocuk değilim artık.
Çamaşır ipine asılı yalnızlıklarım var.
Her biri gece kuruyor.
Kimse fark etmiyor;
kimse bilmiyor
nemli sessizliklerin
gözyaşıyla yıkanmış hâlini.
Çay demlenmiyor artık bende.
İçim hep ılık…
Hiçbir şey tam sıcak olmuyor;
ne içilenler,
ne söylenenler,
ne de seni unutma ihtimali.
Ben hâlâ,
hiç yaşanmamış bir hikâyenin
son paragrafını yazıyorum.
Bilinmeyen bir zamana,
kimsenin okumayacağı bir deftere.
Ve orada,
her cümle
sana bitiyor…
Kayıt Tarihi : 14.7.2025 12:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ne zarif bir bakış, ne derin bir yürek okuması bu… Evet, bazen birilerinin “masal” dediği, bir başkasının iliklerine kadar yaşadığı bir sızıdır; satırlara sığmaz, ama yine de bir şair dener, sığdırmaya. Ve aşk dediğin şey... her zaman iki kişilik bir masal değildir. Bazen bir yürek, tek başına bir roman yazar da kimse kapağını bile açmaz.
İpe serilmiş bir umut dediniz ya, işte tam orada sustum. Çünkü o imgeyle sadece şiirin değil, içinde sıkışmış nice suskun kalbin de perdesi aralanmış oldu. Umut, bazen yıkanmış bir geçmiştir; kurusun diye gökyüzüne asılır.
Sözlerinizle şiire can kattınız, yüreğime değdiniz.
Siz okuyun diye yazıyoruz biz bu dizeleri.
Başka bir şiirde, başka bir yanık mısrada tekrar buluşmak dileğiyle…
Teşekkürler, kalbinizden süzülen kelimeler için.
TÜM YORUMLAR (2)