Kırık Aynalar Şiiri - Özlem Dönmez

Ona “sus” dediler —
Çünkü sözleri çok güçlüydü.
Kelimelerinin kırıntılarından korktular,
Sanki bir fırtına kopacak gibiydi.
Bedenindeki morluklar,
Aynalarda yankılanan izler…
Ama o izlerin ardında ne vardı?
Ruhunda açılan görünmez yaralar,
Ve her gün büyüyen sessizlik kuyusu.
“Kadın olmak,” dediler —
Bir sınır çizgisiyle belirlenmiş.
Ev, dört duvar ve bir isim;
Hizmet, sabır, fedakârlık…
Ama kadın —
Bir kimliktir.
Bir nefes,
Bir hayat,
Bir direniş.

Psikolojik yükler ağırdır.
Yıllarca “sen yetersizsin” diyen bir ses;
Bir bakış, bir susuş, bir küçümseme…
Kim fark eder?
Kim anlar?
Kırık bir aynadan yansıyan gölgeleri?
“Eş” dediler ona,
Ama sevgiyi değil, sahipliği sundular.
“Benimsin” diyen ellerin altında —
Kadınlığını kaybeden bir ruh kaldı.
Kimse görmedi,
Kimse duymadı.
Çünkü aşk dediler
Şiddetin adına.
Ama bir gün —
Bir kıyamet kopacak içinde.
Kırık aynalardan çıkan ışık,
Kör karanlığı delip geçecek.
Kadın sustuğunda değil,
Konuştuğunda kazanacak dünya.