Kırık Aynada Bir Aşk Şiiri - Ramazan İlhan

elimde ayna düşüp kırılsa
paramparça olur bakışlarım
incinense sevdam...
halbuki dağılan sen oluyorsun...

baharları aradığım umutsun
kederli demlerimde bulduğumsun
durgun mu yorgun musun
gönlümün tortulu zemininde
gezen o vurgun musun

yüreğime kan damlatma...
hazana mahkum etme güllerimi
yaktığın yetmezmiş gibi
bir de rüzgara verme küllerimi
yine de dağılan sen olursun

her zaman
dünden bir umut taşımışım yarına
sakın!
düşkırığı harflerden yazdırma adımı
hayat sayfalarına

akşamları bensiz aşklar yaşarsan
yanlış mevsimde açmış çiçekler kadar
suçlu olursun
rüzgar uğultuları uzaktan duyulmaya başlayınca
nefeslerden de ürkmeye başlarsın

öyle ki
karanlığa dalışını gören serçeler
korkmaya başlarlar çatı altlarında
serçeler mülteci gibidir gecenin koynunda
bir hışırtıda hızlanan nefes alışları
çocuk kadar masum
gecenin sokakları kadar sessizdir

neden yıldızlara kızgınsın
neden imbatların yolunu kesersin
yaşadığın elemli hayattansa bu kızgınlık
dert neymiş bende gör
isyanın ne kadar boşmuş
o zaman anlarsın

saplama yüreğime zehirden hançerini
mahzun mahzun bakma öyle
kanayan da sen olursun
ağlayan da sen