2 Ağustos 2002, İstanbul/Bakırköy
Sessizce üzüldüm
kimseler duymadı
içimin yanar dağlarındaki volkan patlamalarını, kimseler görmedi
içimde teker teker ölen müspet duygularımı..
Acılarım, kederlerim, kahırlarım
hepsi benimle birlikte yoldaşım oldular
bu sessizlik yolculuğumda.
Ayrılık diye bir şey yok.
Bu bizim yalanımız.
Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.
Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun?
Güneş çoktan doğdu.
Devamını Oku
Bu bizim yalanımız.
Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.
Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun?
Güneş çoktan doğdu.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta