Kırgınlık... Şiiri - Haydar Demoğlu

Kızgınlık gelir, kalpleri kırarak geçer,
Bıraktığı izlere, dil yarası derler,
Bu kırığı platin tutmaz, em’i naçar,
Kırık kalpte biter saygı, mesafe açar.
*
Kızgınken, metanet göstermeli insanlar,
İyi niyetle bakmalı olaya, gözler…
İncitmez; kırar, parçalar bazı sözler,
Dilin kemiği yok, bilir bilenler.
*
Saygıyla hitap eden kalp, sevgiye mazhar,
Kızgınlıklar geçince, ruh kendini yakar,
İki yüz, “haris” kalplere, karalar çalar,
Kem söz, sahibine yakışır, zihnin yorar.
*
İnsanı farklı kılan de! Us değil midir?
Kalp gözü kör olan, iyi niyet, ne bilir…
İncinip, incitmemek, insan sevgisidir.
Kırgınlık; kem sözü yakıştırmamaktandır.
*
Ön yargı değil, dinlemek adalettendir,
Konuşup anlaşmak, çözüme delalettir.
Adilce bölüşüm, kuruşa tamah mıdır?
Para, pul, kırıp kırılmaya değer narh mıdır?
*
Demoğlu; kim kime, çekebilir ki ayar,
Eğitimle olmuyormuş, olgunluk meğer…
Kızgınlık, sinir, elbette ki geçip gider,
Kırılan kalbi, teselli etmez özürler.
Haydar DEMOĞLU