Kırgınım Deme Sakın! Şiiri - Muhittin Alaca

Metruk istasyonların soğuk kaldırımlarında,
Kangren sevinçlerle seni taradım.
Trenlerden inen her yolcunun yüzünde,
Gülüşünün resmini aradım.
Gözyaşlarımı katık ettiğim gidişinden geriye,
Ruhumun aynasına takılı gözlerin kalmış.

Seni beklemenin kıyım saatlerinde,
Bir gün daha can çekişiyor.
Rotasız yolculukların kentlerinden dönmedin.
Birazdan gece perdesini çekecek,
Suyu kuruyan bir sarnıç gibi,
Son trenin son vagonunda,
Yoksul umutlarım can çekişecek;
Mahsur kalacağım, boynu bükük banklarda.

Sensizliğin yorgun sokaklarında,
Gecenin nabzı hızla düşecek.
Titrek neon ışıkları aydınlatmaz,
Suskunluğumun kapanlarına sıkışan düşlerimi.
İçimdeki sevdanın kırık plakları dönerken,
Birlikte söz olacağız, kanamalı bir türküye.
Islığımda ismin demlenecek.
Hasretlik saracağım, yalnızlık tabakasından,
Damağımda hüznün alaca tadı kalacak.

Sana kelepçeli yüreğim, virandır;
Unutma ki, hazineler harabelerde saklıdır;
Sevgin külçe, yirmi dört ayardır.
Hâlâ gözlerindeki ışığa tutunan ukdelerim var,
Gel de coğrafyamı teneşir uykusundan uyandır!
O baygın gülüşün, şehrin altın anahtarıdır.

Nuh Nebi’den kalma sözlerle bana;
Kırgınım deme sakın!
Ömrümü, ardında sürüyen güzellik şahikası!
Dilime takılan son replik:
Bu cana dönmen yakın.

25.07.2010