Kırgınım Şiiri - Abdulkerim Orhan

Benim yüreğime közkeri koyup
Odlarda yakan yare kırgınım
Beni bir başıma gurbette koyup
Arkamdan söz eden dosta kırgınım.

Mutluluk veren sahte yüzlere
Yaz görünüp üşüten güzlere
Seherde feryad eden garip bülbüle
Dikenin batıran güle de kırgınım.

Yarın gibi gelip dün gibi giden
Güneş gibi doğup ay gibi terk eden
Alim gibi bilip cahil gibi inkar eden
Kırktane yüzü olan kula kırgınım.

Sorarsın ondan bilgilisi yok
Bilgisi varsada kibiri çok
Komşusu aç iken kendisi tok
Dost görünen dünyaya da kırgınım

Sözler söylerim beni dinlemez
Yitirmiş aklını beni anlamaz
Usanmış artık gayrı daha yazmaz
Sözüm tutmayan kaleme de kırgınım

Bu ORHAN'ım sorana sırrımı açtım
Yeşerir ümidiyle tohumlar saçtım
Hakikati gördüm lakin oradan kaçtım
El şöyle dursun kendime kırgınım.