Kırgınım Şiiri - Mehmet Kuş

Yanında iken bile hasretini çektiğim.
Ben sana yanında iken hasret duyarken
Sensiz uçurumları aşıp sana nasıl geleceğim
Bu hasret için için beni tüketirken

Ben seninle seni yaşamayı başaramamışken
Sensiz nasıl yaşamayı başaracağım
Anlamsız geliyor her şey sen yokken
Okyanus ortasında rotasız gemi gibiyim

Beni oradan oraya sürükleyen akıntılar değil
Beni savuran fırtınalar değil
Beni senin hasretin savuruyor girdaba sürüklüyor
Ben ucunda ölümde olsa girdabına taliptim

Aslında ben yaşarken bitirdim her şeyi bir bir
Ben sırf senin kokunu getirir rüzgar diye
seninle gezdiğimiz sokakları dolaşıyorum bir bir
Belki kokun kalmıştır diye bir yerde

Dolaşıyorum gezdiğimiz yerleri bir bir
seni arıyor tüm bedenim bulamayacağını bile bile
Tüm dost sandığım sokaklar düşman oldular bir bir
Sen yokken nasıl geçersin buralardan der gibi

Sanki sensiz beni istemiyor bu sokaklar
Sokaklar karardı gündüz gelme diyorlar
En kalabalık mekanlar da bile bir sessizlik
Sanki sen yoksun diye tüm şehir düşman bana

Aslında bana küsen caddelere sokaklara kırgınım
Ben aslında kendime haydut kendime kırgınım
Anlamdım ki bu sokaklar caddelere anlam katan sensin
Sen yokken bu caddeler sokaklar hepsi düşman bana

Sen yokken güneş bi acayip doğuyor
Sen yokken oksijenden duman kokusu geliyor
Sen yokken dünya inadına dönmüyor
Sen yokken ruhum ağır geliyor bedenime

Zaman inatlaşıyor geceler gündüzler ile kavgalı
Sanki geceler gündüz olmasın diye çabalıyor
Gündüzler geceler olmasın diye çırpınıyor
oysa çırpınan ne gece ne gündüz imiş

gecelere düşmanım seni unutturmuyor diye
güneşe kırgınım beni sen gibi aydınlatmıyor diye
gecelerime gündüzlerime anlam katan sensin
ben sensiz her şeye kırgınım başta kendime...