Kırgınım Şiiri - Arif Taner

Tutunacak bir dalmı bıraktın bende, kırdın kalbimi yıktın tüm hayallerimi, uçacak kanat kolmu bıraktınki bende, bu beğenmediğin ben inan senin sayende. Senin içindiki herşey, birşey istemedimki senden sevginden başka, inanmadın güvenemedin, aklın kiralıktı hep başkalarında, ve hep oyunu başkaları kazanıyordu, inanmaman gerekenlere inandın sen beni yıktın aslında. Sen sevdim diyordun, ben ise güvenmeni istiyordum. sevmek güvenmekti benim lugatımda, anlatamadımki bir türlü sana. Sen anlayamadın beni yıllarca, sildin tüm hayatımı geçmişimi, sevmek güvenmekti dedim, bak dört bir yanımızda düşmanlarımız var, Bir pencereden bakalım dedim dünyaya, sen başka pencereden bakıyordun, ben gösteremedim gerçekleri, anlamadın anlatamadımki sana. Güvenmek istedim yıllardır sustum, birgün anlar diye hep bekledim durdum, hayatımız gül bahçesi olsun isterdim hep, anlatamadım. Gösterdim güvendiklerinin gerçek yüzlerini, yinede anlamadın dinlemedin beni. boş sözlerle gereksiz insanlarla hayatımız zehir oldu sayende. Şimdi bana güvenden bahsetmesin sakın hiç kimse, ben kapattım o sayfayı, şimdi ben kendimden korkuyorum, güvenemiyorum şimdi kendime bile. Güvendiklerimin sırtıma sapladığı hançerlerin acısı geçmesede, izleri kaldı bedenimde yorgun yüreğimde. yarası kapanmıyor yaralarımın. acı versede zamanla acıyada alışıyor insan işte, benim esas canımı yakan acım değil, sevdiklerimin her an acımı bilipte yarama basması. İnanamam bundan böyle Allahtan başka hiç kimseye