Kırgın / II Şiiri - Yavuz Doğan

- Kusurumuz kusuru biz kabul edip biraz
Kendimizle dertleşip kendimizi anmaksa
Kusurumuz zahiri giz kabul edip biraz
Kendi söylediğimiz yalana inanmaksa
Kusurumuz umudu iz kabul edip biraz
Dişlerimizi sıkıp her şeye dayanmaksa
Kusurumuz sevdayı söz kabul edip biraz
Cehennemin narıyla alev alev yanmaksa
Boynumuz kıldan ince, yanarız seve seve..

Peki siz, yüreğinden her sabah gün doğuran
Denizin kudretini bilir misiniz sahi? -

II.) Eylül...

Bildik ki aşikâra sır olmuş bir gerçeğin
'Ol' diye emrettiği huzurda diz çökülür.
Bildik ki karanlığa meyletmiş bir çiçeğin
Yapraklarından önce dikenleri dökülür.

Sandık ki sandığımız, sanılanın aksine
Hep dimdik yürüyecek; yüzü bahara karşı.
Sandık ki hayalimiz, anılanın aksine
Ateşi körükleyip yanacak hara karşı.

Gördük ki duymayana bildirdikleri her şey
Duyanın unuttuğu yalandan ibaretmiş.
Sorduk ki yanlış diye sildirdikleri her şey
Bir doğrunun ardından kalandan ibaretmiş.

Duyduk ki karanlığın bağrında filizlenip
Yorgun bir pişmanlığı zikretmiş bütün diller.
Duyduk ki bir günahın tövbesinde gizlenip
Gölgemizi izlemiş kanatsız ebabiller.

Oysa biz, olmayanın olmasına beş kala
Zamanı çeyrek geçen bir anı yaşıyorduk.
Oysa biz, aydınlığa yalnızca güneş kala
Karanlığı sırtlanıp umuda taşıyorduk.

Kim çıksa karşımıza dost biliyorduk çünkü
Dostumuz sayıyorduk kırılmış nevbaharı.
Kim gitse, gidişiyle eksiliyorduk çünkü
Dostumuz kabul edip soysuz bir intiharı.

Tozluydu ütopyamız ve kirlenmiştik yine
Karıştırdıklarımız gökle buluttu oysa.
Yine suç işlemiştik, zehirlenmiştik yine
Barıştırdıklarımız aşkla umuttu oysa.

Duymadı hiçbir sema yıldızların sesini
Hatrını hiç sormadı vazgeçilmiş dileğin.
Duymadı gökkuşağı yağmurun nefesini
Ruhunu iblis öptü kanatsız bir meleğin.

Sahi, nereye gitti gün belenen çocuklar
Kursağımızda koyup usandıklarımızı.
Bilinmez, hangi güze kırıldı tomurcuklar
Eylül’e teslim edip aşk sandıklarımızı...

Artık sen karşımızda diz çök ey hayat, eğil
Ne çıkar yolumuzun bittiği yer duvarsa.
Bil ki biz, biz olurken; yalnızca aşkı değil
Özledik, özlüyoruz; özlenecek ne varsa...

20.01.2010

Beylikdüzü