Kırgın bir Şair Üçlemesi / 1

Kısım 1 ) - Çocuk -

- Çocukluğum üşüyor çocuğum uyuyorken... -

Herkesin ocağı yanar çırayla
Bizimki sönmeye yakın üflenir.
Allah ne verdiyse gelir sırayla
Bir türlü gelmeyen peynir küflenir.

Çok şükür, köhne bir damımız var da
Ne suyu akıyor ne bir lamba var.
Pencere desenli tuğla duvarda
Cam diye asılmış bir muşamba var.

Duvarda isini tavana satmış
Gömleği tükenmiş bir lüks var, şükür.
Amcamın evini rüzgâr kuşatmış
Başımız şimdilik dört duvar, şükür.

Kapının altından esse de biraz
İki kat yorganla üşünür mü hiç?
Burnumun ucu buz kesse de biraz
Yüreğim soğuğu düşünür mü hiç?

Gündüzdü kırk tuğla taşıdığım gün
Kim neden geceden konduk sanıyor?
Ele hep bayramken ele hep düğün
Karanlık üşüyor, ay utanıyor.

Unutmam babamın adamlığını
Gidişi - ah babam - gidişi bir kor.
Nasıl zor gelirse idamlığını
Giyinmek mahpusa, işte öyle zor.

"Baş" diye anıldı adımız sonra
Üç eksik beş fazla ortalamamız.
Yerinde bilindi tadımız sonra
Yamayla yamandı oysa yamamız.

Abime dar gelen bana tam geldi
Uzunsa katlandı paçamız bizim.
Tavuğa güç yetse ete zam geldi
Bulgurla düzeldi façamız bizim.

"Seneye de giyer" diye alındı
Komşunun oğlunun yeni kabanı.
Yaptığı uçurtma göğe salındı
Bizimki yürekte bir şark çıbanı.

Hasılı, hayatın en dik yokuşu
Hep sana rastladı ey bacaklarım.
Mutluluk ömrümün tek mavi kuşu
O beni iterken, ben kucaklarım..