Kırgın bakışlı ay yüzlü bir gecede sabah ...

O gece israfil sur’u üflemiş dediklerine göre
gafil avlanan yerle gök olmuş tek
secdeye kapananların yüzü suyu hürmetine
bir yağmur yağmış ki ne yağmış

sele durmuş gece-görenler olmuş mu bilmem
göğün zulasındaki o parlak ışığı
ölüm de uyanır mıydı bilinmez-ceylan gözlü yağmurlarla
mezarlarından pencereler açan taze ölüler de
katılır olmalıydı bu rituele
bir kasvetli gün daha inşa ediliken zamana

kimse bilemezdi hangisinin gerçek
hangisinin yalan olduğunu yalan dünyanın
tan’a yakın saatlerde kim olduğu bilinmeyen
hırpani kılıklı nurdan bir dede-gün ağarırken
elindeki asasıyla söndürürmüş yıldızları bir bir

secdeye kapanırmış ormanda ağaçlar
topluca ibadetin seremonisiyle- ağlarmış gece hece hece
bir bilinmeyene giderken dede dev adımlarıyla
yer gök bir kez daha kükrer sallanırmış

günahla sevabın ayıklandığı-o ince çizgide
sancılı bir sabaha açılan bir pencerede
siyahla beyazı ayrıştırmak titizliğiyle
bir kadın başının gölgesi vururmuş pencereye

dediklerine göre israfil sur’u- bir kez daha üflemiş alenen

ötelerde sele kapılmanın yamacında
siyah bir yavru köpek acı acı
uluyup dururmuş

Yüksel Nimet Apel

26/Şubat/2017/Pazar/Bodrum