Kırgın ağaç Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

Kırgın Ağaç
Budanmadan sıska halde bırakıldı düşlerim
Kendimin ağacıyken kendi kendimi yedim
Kendime ağaçtım
Kendime oksijen
Sonralarda nefessiz bırakıldım
Tüm ağaçgillerden sıyrıldım
Ne meyvem vardı ne sebzem
İçinde yeşerdiğim toprak elzem
Toprak sert
Suyu kireç
Bitmişliğin
Arazlarıydı gövdem
Kırılmıştım herkese
Oysa kırgınlığım bir budamayla geçerdi
Sonuç kırgınlıksa
Kırgındım
Ta damarlarımın altından
Saf diye kırıldım
Yalansız katıksız
Gübresiz ilaçsız
Elin ağacının içinde
Hayalsiz
Heyhatsız
Kanatsız
Issız bırakıldım
Ben kırgın bir ağacım
Tüm ağaçlara kırgın
Tüm canlılara sorgun
Yakılmak gibiydi insanlıktan sürgün
Odun diye talim edilen bahtım
Oysa
Kralların bile oturduğu tahtın
Şaheseri bendim
Duruldum
Budandım
Devrildim
Sarılmadım
Sanıldım
Yazılan her şeydim
Bende yazılmaya başlamıştı her şey
Tabutlar
Tahtdan atlar
Sağlar
Yatlar
Haktan yoksun mahkemelerde kalemler çatlar
Hepsi bendim oysa
Kırgın kaldım.
Kırgın ağacım
Boynuma taktılar bazılarını
Yiğitleri sallandırdılar
İtlere yol buldular
Suçlu bendim
Dar ağacı diye talim olundum
Bu yüzden kırgınım
Sevgilime bir kuru çiçektim
Kurutuldum
Yandırıldım
Kırgın ağacım.
Kırıldım.